Oczekiwanie duszy na przyjście Pana
Nie wiem o Panie, o której przyjdziesz godzinie,
A więc czuwam nieustannie i nadsłuchuję,
Jako oblubienica Twoja wybrana,
Bo wiem, że lubisz przychodzić niepostrzeżenie,
Lecz serce czyste z daleka Cię, Panie, wyczuje.
Czekam na Ciebie, Panie wśród ciszy i milczenia,
Z tęsknotą wielką w swym sercu,
Z nieprzezwyciężonym pragnieniem.
Czuję, że moja miłość ku Tobie w żar się zamienia.
I jak płomień wzniesie się w niebo w życia końcu,
A wtenczas spełnią się wszystkie moje życzenia.
Przyjdź już – Najsłodszy mój Panie,
I zabierz me serce spragnione,
Tam, do Siebie, w te górne niebios krainy,
Gdzie trwa wiekuiste Twe życie.
Bo życie na ziemi, to jedno konanie,
Bo serce me czuje, że do wyżyn jest stworzone.
I nic go nie zajmują tego życia niziny.
Bo ojczyzna moja, to niebo. – Wierzę w to niezbicie.
(Dzienniczek nr 1589)